incitmek
(-i)
1.
‹ncinmesine neden olmak:
Bile¤imi incittim.
2.
mec.
Kötü söz ve
davran›fllarla birini üzmek, k›rmak:
Söz
verdik, art›k birbirimizi incitmeyece¤iz.
inç
a. ‹ng.
Uzunlu¤u 2,54 cm olan ‹ngiliz
uzunluk ölçü birimi.
indeks
a. Fr.
Dizin.
indirgeme
a. kim.
ve mat. ‹ndirgemek ey-
lemi, daha basit ve yal›n duruma getir-
me.
indirgemek
(-i)
1.
Daha kolay ve yal›n du-
ruma getirmek.
2.
kim.
Bir maddenin
oksijenini alarak oksit olma özelli¤ini
yok etmek.
3.
mat.
Bir ifllemi daha k›sa
ve yal›n bir biçime sokmak.
indirim
a.
Fiyatta yap›lan de¤er düflürümü,
tenzilat, ›skonto.
indirmek
(-i)
1.
Yüksekten ya da yukar›dan
inmesini sa¤lamak.
2.
Azaltmak, dü-
flürmek:
Fiyat› biraz indirmez misiniz?
3.
H›zla vurmak:
Çenesine bir yumruk
indirdi.
indiyum
a. Fr. (i’ndiyum) kim.
Kurflundan
daha çabuk biçimlendirilebilen, gümüfl
parlakl›¤›nda ve atom numaras› 49,
atom kütlesi 114,82 olan yumuflak bir
element (simgesi. ‹n).
indükleç, -ci
a. fiz.
‹ndükleme ak›m›n› elde
etmeye yarayan araç.
indükleme
a. fiz.
Kapal› bir devreyi, flidde-
ti her an de¤iflen bir manyetik alan›n
içine koyarak onun üzerinde bir elektrik
ak›m› oluflturma.
indüklemek
(-i) fiz.
‹ndükleme iflleminden
geçirmek.
inek, -¤i
a.
1.
Difli s›¤›r.
2.
argo
Çok çal›-
flan ö¤renci.
3.
ön a. mec.
Aptal, bön.
ineklemek
(nsz.) argo
Çok çal›flmak.
infaz
a. (infa:z) Ar.
(bir yarg›y›) Yerine ge-
tirme, uygulama.
infilak
a. (infila:k) Ar.
Güçlü bir biçimde
patlama.
infilak etmek
patlamak.
‹ngiliz
öz. a.
ve
ön a. (i’ngiliz)
1.
‹ngiltere
halk›ndan olan kifli.
2.
‹ngiltere’ye ya da
‹ngilizlere özgü olan fley:
‹ngiliz edebi-
yat›.
‹ngiliz anahtar›
a.
Somunlar› ya da c›vata-
lar› s›k›flt›rmaya ya da gevfletmeye ya-
rayan ve çeneleri paralel olarak aç›l›p
kapanan k›skaç.
‹ngilizce
öz a. (ingili’zce)
1.
Hint-Avrupa
dil ailesinden ‹ngiltere’de, biraz farkl›
biçimiyle A.B.D., Kanada, Avustralya ve
‹ngiliz uygarl›¤›n› benimsemifl ülkeler-
de konuflulan dil.
2.
ön a.
Bu dile özgü
olan:
‹ngilizce roman.
inhisar
a. (inhisa:r) Ar.
Tekel.
inilti
a.
‹nleme sesi.
inisiyatif
a. Fr.
Gerekli karalar› almay› ve
bunlar› uygulamay› bilen kiflinin niteli¤i.
inifl
a.
1.
‹nmek eylemi ya da biçimi.
2.
Yu-
kar›dan afla¤›ya gittikçe alçalan e¤ilimli
yer.
3.
mec.
Gerileyifl, çöküfl.
inkâr
a. (inkâ:r) Ar.
Yads›ma.
inkâr etmek
yads›mak.
ink›lap, -b›
(ink›la:p) (k kal›n okunur) Ar.
Bir durumdan baflka bir duruma geçifl,
evrim, dönüflüm, devrim:
Türk ink›lab›.
ink›lapç›l›k, -¤›
a.
‹nk›lapç› olma, devrim-
cilik.
inlemek
(nsz.)
1.
Ac›, üzüntü belirten kesik
sesler ç›karmak:
A¤r›ya dayanam›yor,
inliyordu.
2.
Gür, yank›l› ses ç›karmak:
Ev, onun sesiyle inledi.
inme
a.
1.
‹nmek eylemi.
2.
t›p
Felç.
inme
inmek
felç olmak.
inmek
(-den)
1.
Yukar›dan afla¤›ya do¤ru
gitmek:
Merdivenlerden yavafl yavafl
afla¤›ya indi.
2.
Bir tafl›ttan ya da bir bi-
nek hayvan›ndan ayr›l›p yere basmak:
Otobüsten indiler.
3.
(-e)
(bir yerden
baflka bir yere) Gitmek:
Ben flehre ini-
yorum.
4.
(-e)
Konaklamak:
Küçük bir
otele indik.
5.
Fiyat› düflürmek:
Biraz
daha inerseniz al›r›m.
6.
Say›s› azal-
mak:
E¤itim süresi üç aya inmifl.
7.
Bir
yeri kaplamak, basmak:
Sis tüm kentin
üzerine indi.
8.
Daha afla¤›da bir nokta-
ya do¤ru uzanmak:
Da¤dan ovaya bir
yol iniyordu.
9.
Alçal›p eski durumuna
incitmek
inmek
332
Emel-Zuhal Sözlük-Harfler 21/07/2010 20:59 Page 332
