– Kutup Y›ld›z› için kurtulufl umudu kalmad›, diye söyleniyordu.
Mürettebat tekneden ayr›lmaya haz›rlan›yor.
Mr. Tod, Kaptan’a yaklafl›p:
– Efendim, ‹zin verirseniz birkaç arkadaflla yard›mlar›na koflal›m.
Belki bir fleyler yapabiliriz, dedi.
Kaptan, bu soylu iste¤e hemen izin verdi. Mr. Tod, benim de için-
de oldu¤um dört kifliyi ay›rd›. Gemiyi çevreleyen buzlar›n üstüne ç›kt›k.
Büyük bir dikkatle, basaca¤›m›z yeri yoklaya yoklaya ilerlemeye baflla-
d›k. Biz yar› yoldayken, Kutup Y›ld›z› daha fazla dayanamayarak par-
çaland›.
‹yice yaklafl›nca, buzlar›n koskoca bir gemiyi ne hâle sokabilece¤i-
ni daha yak›ndan gördüm. Tahtalar›n ço¤u âdeta bir k›ym›k hâline gel-
miflti. Teknenin alt k›sm› tamamen parçalanm›fl, güverteye ç›kamay›p
ambarlarda kalanlar da ezilmiflti. Geri kalan bölümler de hurdahafl de-
nebilecek durumdayd›. Hele dümen ve k›ç bölümü, 40-50 metre kadar
uza¤a sürüklenmiflti. Sa¤lam kalan tek fley, bir cankurtaran filikas›yd›.
Size, denizcilerin kolay kolay umutsuzlu¤a kap›lmayacaklar›n›
söylemifltim. Bu kez de öyle oldu. Biz yaklafl›ncaya kadar; kurtulanlar,
geri kalan tahta parçalar›n› birlefltirip bulabildikleri eflyalar› tafl›mak için
bir sal yapmaya koyulmufllard›. Hatta kendilerini öylesine ifllerine ver-
mifllerdi ki, bizim geldi¤imizi fark etmediler bile.
Yanlar›na var›nca yard›m›m›za çok sevindiler. Kurtar›lan eflyalar›
iki sala yerlefltirdik. Bizim gemiye do¤ru yola ç›kt›k. Geri döndü¤ümüz-
de, flom a¤›zl› David:
– Onlar›n bafl›na gelenlerin, yar›n bizim bafl›m›za gelmeyece¤ini
kim bilebilir? diye söyleniyordu.
Böylece üç hafta kadar bekledik. Sonunda bir gün, hafif bir gevfle-
me oldu¤u fark edildi. O eski çat›rt›l› sesler, önemli ölçüde kesilmiflti.
Bir süre sonra, yer yer su görünmeye bafllad›. Kuzey yönünde dar bir
yol aç›lm›flt›.
Ertesi gün, bu geçit biraz daha geniflledi. Kaptan, durumu gözden
geçirdikten sonra, buradan ç›kmaya karar verdi. Hemen yelken açarak
yola koyulduk.
* * *
73
