uzaktayd›. E¤er ona zaman›nda yetiflemezsek bir daha geriye de dö-
nemezdik.
Böylece, bir mil kadar yol ald›k. Bizi hâlâ fark etmemifllerdi. En çok
rüzgârdan korkuyorduk; ya bir de esmeye bafllarsa! Gözlerimiz gemi-
nin yelkenlerinde, bütün gücümüzle küreklere as›ld›k. Derken denizin
üstü hafif bir rüzgâr esintisiyle pul pul oldu. Yelkenlerin hafiften doldu-
¤unu gördük. Gemi, yavafl yavafl önümüzden süzülüp uzaklaflt›.
Avaz›m›z ç›kt›¤› kadar ba¤›rd›k, ama ne fayda! Nas›l yetiflebilir-
dik? Gittikçe h›zlanan rüzgâr, gemiyi alm›fl götürüyordu. Bütün umudu-
muzu yitirmifltik.
Tam o s›rada, bulutsuz gökte günefl iyice yükseldi. Aysbergle ara-
m›z›n tahminen ne kadar oldu¤unu ölçmek için arkama bakt›m. Günefl
›fl›¤› alt›nda öylesine güzel parl›yordu ki...
Birden arkadafllar sevinçle hayk›rd›lar. Biraz önce hareket eden
gemi, yelkenlerini topluyordu. Denize bir sandal indirdiler. Bizi görmüfl-
lerdi.
* * *
67
