“Haydi can›m sen de!” dediler. “Art›k serap görmeye bafllad›n. Orada
gemi ne gezer! Uçup konmad› ya?”
Gözlerime güveniyordum. Ancak, bütün üstelemelerime karfl›n,
kimseyi inand›ramad›m. Bir süre daha ilerledikten sonra, gemi yine gö-
ründü. Yeniden gemiyi gördü¤ümü söyledim.
– ‹yi bak›n; biraz dikkat edin, dedim.
Bunun üzerine, arkadafllar›n birkaç›, orada gemiye benzer bir fley
görür gibi olduklar›n› söyledi. Ama David, her zamanki gibi karfl› ç›kt›.
– Öyle fley olmaz. Siz hayal görüyorsunuz, dedi. Sizi, gölgelerin
flekli aldat›yor, gemi gördü¤ünüzü san›yorsunuz.
Bir süre sonra, ortal›k iyice karard›. Hemen, orada mola verip ge-
ceyi geçirmek üzere haz›rl›¤a bafllad›k. Çad›r olarak kulland›¤›m›z
yelken bezinin alt›nda toplan›nca; “Peter’›n hayal gemisi” diye epeyce
alay ettiler benimle. Fakat, ben kesinlikle hayal görmedi¤ime inan›yor-
dum.
Belki de, sabah günefl do¤unca, çevreyi ayd›nlatacak ve benim
hakl› oldu¤umu ortaya ç›karacakt›.
Ertesi sabah, erkenden uyan›p vakit kaybetmeden yola koyulduk.
Üç dört mil kadar ilerledikten sonra, gemi önümüze ç›kt›. Bir yan›na
yatm›fl, öylece duruyordu.
Hepimiz, sevinç 盤l›klar› kopararak gemiye do¤ru kofltuk. Gemi-
de, yiyecek bulamasak bile, iflimize yarayacak bir sürü eflyan›n oldu¤u
kesindi.
Gemiye iyice yaklafl›nca, olup biteni daha iyi anlad›k. Bu gemi de,
bizim gördü¤ümüz öteki gemi gibi buzlar aras›nda s›k›flm›fl, fakat par-
çalanmadan buraya kadar sürüklenmiflti.
Güverteye ilk t›rmanan Terence oldu. Biz de peflinden f›rlad›k. Gü-
vertede her yer kal›n bir kar tabakas›yla örtülmüfltü. Yelken direklerinin
tepeleri koptu¤u hâlde, ana bölümleri duruyordu. Ambarlar›n kapaklar›
s›k›ca kapat›lm›fl, merdiven kapaklar› çekilmiflti. Cankurtaran filikalar›-
n›n hiçbiri yerinde yoktu. Bu, ölü bir gemiydi. Yoksa ölü tayfalar da içe-
ride mi beklefliyordu? Yoksa, yine geri gelmek amac›yla gemiden ayr›l-
m›fllar m›yd›?
81
