Ne yaz›k ki, bunlar› düflünmek için geç kalm›flt›. Uzad›,
uzad›... Çok geçmeden yere diz çökmek zorunda kald›. Bir
dakika sonra odaya s›¤m›yordu. Dirse¤ini yere dayay›p
öteki kolunu boynuna dolayarak yere uzanmay› denedi.
Hâlâ uzayama devam etti¤i için bu da olmad›. Son çare
olarak bir kolunu pencereden, bir baca¤›n› da bacadan
uzatarak:
– Art›k ne olacaksa olsun, baflka bir fley yapamam.
Alice yine de flansl›ym›fl ki, fazla uzamad›. Ancak hiç
rahat de¤ildi. Odadan ç›kmas›na olanak olmad›¤›n› düflün-
dükçe çok s›k›l›yordu...
– Ah, flimdi evde olsayd›m; durmadan büyüyüp küçül-
mez ya da tavflanlardan emir almazd›m. Neredeyse tavfla-
n›n arkas›ndan buralara geldi¤ime piflman olaca¤›m. Ama
ne de olsa, bu garip fleyleri görmek çok e¤lenceli. Acaba
bafl›ma daha neler gelecek? Masal okudu¤um zaman, an-
lat›lanlar› hayal ederdim; flimdiyse ben masal kahramanla-
r›ndan biri gibiyim. Bafl›mdan geçenlerle bir öykü yaz›labi-
lir. Büyüdü¤üm zaman ben yazaca¤›m, fakat burada daha
fazla büyümeme olanak yok. Demek art›k büyümeyece-
¤im, hiç yafllanmayaca¤›m, o zaman hep çal›fl›lacak der-
sim olacak. Ne kötü...
Sonra, kendi kendine yan›t verdi:
– Aptal Alice! Bu odada nas›l ders çal›flacaks›n? Ken-
din için yer yok, kitaplar nereye girecek?
Birden d›flardan bir ses:
– Marry Anne! diye gürledi. Eldivenlerimi hemen bura-
ya getir!
Merdivenlerde ayak sesleri duyuldu. Tavflan onu arama-
ya geliyordu. Alice, tavflandan bin defa daha büyük oldu¤u-
nu unutarak korkudan, evi yerinden oynatacak kadar titredi.
25
