Fakat fare sab›rs›zl›kla bafl›n› sallad› ve daha h›zl› yü-
rüyerek uzaklaflt›. Fare gözden kaybolunca papa¤an:
– Ne yaz›k, gitti! dedi.
Yengeç, f›rsattan yararlanarak k›z›na:
– Bu sana bir ders olsun can›m. Her zaman kendine
hâkim olmal›s›n, diye ö¤üt verdi.
Küçük Yengeç:
– Çeneni tut anne. Sen bir istiridyenin bile sabr›n› tüke-
tirsin...
Alice yüksek sesle:
– fiimdi Dinah burada olsayd›, ah!... Tutar buraya geti-
rirdi onu.
Papa¤an:
– Dinah’›n kim oldu¤unu sorabilir miyim?
Alice yan›t verdi:
– Dinah benim kedim. Fare tutmakta üzerine yoktur.
Hele kufllar› nas›l yakalad›¤›n› görmelisiniz; tuttu¤unu bir
lokmada yutuverir!...
Bu sözler, orada bulunanlar aras›nda gözle görülür de-
recede bir heyecan yaratt›.
Kufllar›n baz›lar› hemen oradan ayr›ld›lar.
Yafll› bir saksa¤an heyecanla:
– Ben art›k eve dönmeliyim. Gecenin havas› bo¤az›ma
pek iyi gelmez, dedi.
Bir kanarya, oynayan çocuklar›na seslendi:
– Haydi yavrular›m, sizin çoktan yatman›z gerekirdi.
Hepsi de, bunun gibi çeflitli nedenler uydurarak çekip
gittiler. Alice yapayaln›z kalm›flt›...
Alice kederli bir sesle m›r›ldand›:
– Keflke Dinah’tan hiç söz etmeseydim. Burada hiç
kimse onu sevmiyor. Oysa o, benim için dünyan›n en iyi
21
