da kafan› k›ray›m...
Herbert’›n arkas›na sakland›¤› genç adam iyi yürekliydi.
– Köpe¤i rahat b›rak›n, dedi Gabriel’e. Benden yard›m is-
temeye geldi...
– Ne yaparsam yapar›m, sana ne... Hem köpek benim de-
¤il mi?
– Yeter art›k, Gabriel... Sizin hayvanlara eziyet etmenize
dayanam›yorum... Bu köpe¤in ne suçu var? E¤er bir fiske vu-
racak olursan›z, sizi piflman ederim. Hastahanelik olursu-
nuz...
Genç adam boylu boslu, gücü kuvveti yerinde bir adamd›.
Bayan Davis araya girdi.
– Gabriel, dedi. Bir köpek için de¤er mi? Büyüklük sende
kals›n flekerim.
– Kabul ederseniz köpe¤i Victor Collins’e geri gönderirim.
Bütün masraf› da cebimden öderim, dedi.
Gabriel’in bir fley düflünecek hâli yoktu. Hemen, Victor
Collins’e bir kart yazd›.
“Benim iflime yaramayacak kadar çok ses ç›kar›yor.”
Bu bir iki sözcü¤ün içinde asl›nda Herbert’›n s›rr› gizliydi.
Fakat ne Collins, ne de Gabriel bir fleyin fark›ndayd›.
Herbert, yine Wildy City’ye döndü. Victor Collins hayvan›n
hâlini görünce ac›d›.
– Bunun neresinden ses ç›k›yor acaba? diye içinden ge-
çirdi. Sonra Peter’a dönerek:
146
