– Veterinere götürün bunu. Biraz ilgilensin onunla... Bak-
sana hayvan›n hiç hâli yok. Belli olmaz, günün birinde neye
yarad›¤›n› anlay›veririz.
Herbert, iki hafta veteriner gözetiminde kald›. Az çok ken-
dini toparlayabildi. Gerçek de¤erinin ne oldu¤unu gösterme-
sine az kalm›flt›.
O günlerde, Wildy City’ye gelen yeni bir maymunlar or-
kestras›n›n prova çal›flmalar› vard›. Maymunlar olduklar› ye-
re görünmez iplerle ba¤lanm›fllard›. Alçak setin alt›na gizle-
nen adamlar, çelik iplerle onlar›n hareketlerini yönetiyorlar,
yanl›fll›k yapt›lar› zaman, sivri uçlu sopalarla dürtüyorlard›.
Maymunlar ellerindeki müzik aletlerini ö¤rendikleri kadar kul-
lanmaya çal›fl›yorlard›. Asl›nda ço¤u zaman ortaya kafa flifli-
ren korkunç bir gürültü ç›k›yordu.
Orkestradaki birkaç kifli bafllang›çtaki ‘lâ’ sesini veriyordu.
– Haydi, dedi Victor Collins. Gösterinin tamam›n› yinele-
yelim. Sözgelimi, “Home Sweet Home” (Hom svit hom) flark›-
s›yla bafllayal›m.
Herbert, o gün ilk kez d›flar› ç›k›yordu. O da provan›n ya-
p›ld›¤› piste gelmiflti.
Herbert, ezgiyi duyunca âdeta yerinden s›çrad›. G›rtla¤›n-
dan ahenkli bir sesin ç›kmas›na engel olamad›.
Önce kimsenin Herbert’a dikkat etti¤i yoktu. Herkes,
maymunlarla u¤rafl›yordu. Collins, sesin geldi¤i yöne kula¤›-
n› verince Herbert’› gördü. Onu dikkatle izlemeye bafllad›.
147
