ihtiflam
a. (ihtifla:m) Ar.
Büyüklük, göste-
rifllilik, görkem.
ihtiva
a. (ihtiva:) Ar.
‹çerme, kapsama.
ih-
tiva etmek
içermek, kapsamak.
ihtiyaç, -c›
a. (ihtiya:ç) Ar.
Gereksinme,
gereksinim, gerekseme.
ihtiyac› olmak
gereksemek, gereksinmek.
ihtiyar
ön a.
ve
a. Ar.
Yafll›, kocam›fl.
ihtiyar heyeti
a.
Köylerde ve mahalle muh-
tarl›klar›nda oluflturulmufl yönetim ve
karar organ›.
ihtiyarlamak
(nsz.)
1.
Yafllanmak, koca-
mak.
2.
‹htiyar görünmek:
Çekti¤i ac›lar
nedeniyle on yafl ihtiyarlam›flt›.
ihtiyat
a. (ihtiya:t) Ar.
1.
Sak›nma.
2.
Ye-
dek.
ihya
a. (ihya:) Ar.
1.
Bir yeri gelifltirme, iyi
duruma getirme.
2.
Birine mutluluk,
umut, güç verme.
ihya etmek 1)
bir ye-
ri gelifltirmek, iyi duruma getirmek;
2)
mutlulu¤a kavuflturmak.
ikamet
a. (ika:met) (k kal›n okunur) Ar.
Bir
yerde oturma, yerleflme.
ikamet etmek
bir yerde oturmak.
ikametgâh
a. (ika:metgâ:h) (k kal›n, g ince
okunur) Ar.+Far.
Oturulan yer, ev, ko-
nut.
ikametgâh k⤛d›
a.
Muhtarl›kça verilen ve
onaylanan oturma belgesi, konut belge-
si.
ikaz
a. (i:ka:z) (k kal›n okunur) Ar.
Uyar›,
uyarma, dikkar çekme.
ikaz etmek
uyarmak, dikkat çekmek.
iken
be.
Esnas›nda, ...-di¤i (d›¤›) hâlde, di-
¤i (d›¤›) zaman:
Sen d›flar›da iken geldi.
iki
a.
1.
Birden sonra gelen say› ve bu sa-
y›y› gösteren rakam, 2, II.
2.
ön a.
Bir-
den bir fazla olan:
iki ekmek.
ikide bir
(birde) s›k s›k.
iki büklüm
yafll›l›k, has-
tal›k gibi nedenlerle beli iki kat olmufl
biçimde.
iki canl›
ön a. hlk.
Gebe, hamile.
iki çenekliler
ç. a. bitb.
Tohumlar›nda iki
çenek bulunan kapal› tohumlu bitkiler.
iki çenetli
a.
1.
bitb.
Çatlad›¤›nda iki çene-
te ayr›lan meyve.
2.
hayb.
‹ki parçal›
kavk›s› birbirine kaslarla ba¤l› istiridye,
midye vb. bir hayvan.
iki çenetliler
ç. a. hayb.
‹stiridye, midye
vb. iki çenetli yumuflakçalar s›n›f›.
iki düzlemli
ön a. mat.
‹ki düzlemin kesifl-
mesinden oluflan (aç›).
iki efleyli
ön a. dirb.
(hayvan ve bitki için)
Difli ve erkek efley organlar› bir arada
bulunan.
iki evcikli
ön a. bitb.
(bitki için) Difli ve er-
kek çiçekleri ayr› ayr› çiçeklerde bulu-
nan.
ikilem
a.
‹ki seçenek karfl›s›nda, istemedi-
¤i hâlde, kifliyi bunlardan birini yapma-
ya zorlayan durum.
ikileme
a. dlb.
Anlam› güçlendirmek
amacyla ayn›, yak›n ya da karfl›t anlam-
l› sözcüklerin yan yana kulan›lmas›:
soy
sop, düfle kalka, bafl bafla.
ikilemek
(-i)
1.
Bir fleyin say›s›n› ikiye ç›-
karmak.
2.
(söz için) Yinelemek.
ikili
ön a.
1.
‹ki parçadan oluflan.
2.
‹ki ta-
raf› ilgilendiren:
‹kili görüflmeler baflla-
d›.
3.
a.
Domino, okey ve oyun k⤛tla-
r›nda üzerinde iki iflareti bulunan tafl ya
da k⤛t.
ikili çat›
a. dlb.
‹kili görevde kullan›labilen
çat› (“san›lmak” sözcü¤ünün hem dö-
nüfllü hem de edilgen çat› olarak kulla-
n›lmas› gibi).
ikilik,-¤i
a.
1.
‹kisi bir arada olan, iki par-
çadan oluflmufl:
ikilik cezve.
2.
a.
(dü-
flünce için) ‹kiye bölünmüfl olma duru-
mu.
ikinci
ön a.
S›ras› ya da yeri iki say›s›yla
gösterilen:
ikinci kat.
ikincil
ön a.
S›ra ve önem bak›m›ndan bi-
rinciden sonra gelen.
ikinci zaman
a. yerb.
Yaklafl›k iki yüz mil-
yon y›l süren, bir arada olan k›talar›n
bölünüp zaman›m›zdaki görünüme ka-
vufltu¤u, sürüngen hayvanlar ile kuflla-
r›n ortaya ç›kt›¤›, bitkiler ile böceklerin
geliflti¤i yer bilimsel ça¤lar›n ikincisi.
ihtiflam
ikinci zaman
325
Emel-Zuhal Sözlük-Harfler 21/07/2010 20:59 Page 325
