v, V
Türk abecesinin yirmi yedinci harfi,
“ve” ad› verilir; ses bilimi bak›m›ndan
yumuflak-sürekli ünsüz.
V
Romen rakamlar›nda 5 say›s›n›n simge-
si.
V
kim.
Vanadyum elementinin simgesi.
V
fiz.
Volt’un simgesi.
vaat, -di
a. Ar.
Bir ifli yerine getirmek üze-
re verilen söz.
vaaz
a. Ar.
‹badet yerlerinde din adamlar›-
n›n kutsal kitaplara dayanarak yapt›kla-
r› konuflma, verdikleri dinî ö¤ütler.
vaaz
vermek
ibadet yerlerinde kutsal kitapla-
ra dayanarak konuflma yapmak, dinî
ö¤ütler vermek.
vacip, -bi
ön a. (va:cip)
Müslümanl›kta ya-
p›lmas› gerekli olan.
vade
a. (va:de) Ar.
Üstlenilen bir iflin yeri-
ne getirilmesi, bir borcun ödenmesi
için tan›nan süre; mühlet.
vadesi gel-
mek
zaman› gelmek, süresi dolmak.
vadeli
ön a. (va:deli)
Süresi s›n›rlanm›fl,
belirlenmifl olan:
vadeli mevduat hesa-
b›.
vadi
a. (va:di) Ar.
‹ki da¤ aras›nda yer alan
uzun geçit, koyak.
vaftiz
a. Yun.
Hristiyanl›kta kifliyi Hristiyan-
laflt›rmak amac›yla yap›lan ilk ifllem.
vagon
a. Fr.
Yolcu ve yük tafl›mac›l›¤›nda
kullan›lan, lokomotif taraf›ndan çekilen
demir yolu tafl›t›.
vah
ünl.
Ac›ma, yak›nma belirtir:
Vah zaval-
l› çocuk!
vaha
a. (va:ha) Ar.
Çöllerde, yer alt› sular›-
n›n yüze ç›kmas›yla oluflan tar›m ve
yerleflim bölgesi.
vahamet
a. (vaha:met) Ar. esk.
Güçlük.
vahim
ön a. (vahi:m) Ar.
Üzücü, tehlikeli,
korkulu sonuçlar do¤urabilecek olan:
vahim bir olay.
vahiy, -hyi
(va’hiy) Ar.
Dinî inan›fla göre,
bir düflünce ya da buyru¤un Tanr› tara-
f›ndan peygambere bildirilmesi.
vahflet
a. Ar.
Yabanilik, yaban›ll›k.
vahfli
ön a. (vahfli:) Ar.
Yabani, yaban›l.
vahflileflmek
(nsz.)
Yabanileflmek, yaba-
n›llaflmak.
vahflilik, -¤i
a.
Yabanilik, yaban›ll›k.
vahvahlanmak
(-e)
Ac›nmak, yak›nmak.
vaiz
a. (va:iz) Ar.
‹badet yerlerinde kutsal
kitapara dayanarak konuflmalar yapan,
dinî ö¤ütler veren kifli.
vajina
a. Fr. anat.
(diflilerde) Döl yolu.
vaka
a. Ar.
Olay, hadise.
vak›a
a. (va:k›a) Ar.
Olgu.
vak›f, -kf›
a. Ar.
1.
Birinin, bir hizmetin ye-
rine getirilmesi amac›yla belli koflullarla
ve resmî bir yolla ba¤›fllad›¤› para ya da
mülk.
2.
Bu yolla ba¤›fllanan para ya da
mülkle oluflturulan kurulufl.
vâk›f
ön a. (va:k›f) Ar. esk.
Bir ifli bilen, ö¤-
renmifl olan.
vâk›f olmak
bilmek, ö¤-
renmek.
vaki, i
ön a. (va:ki:) (k kal›n okunur) Ar.
Olan, olmufl: Böyle bir fley vaki de¤ildir.
vakit, -kti
a. (k kal›n okunur) Ar.
1.
Zaman.
2.
Belli bir ifle ayr›lm›fl saatler:
uyku
vakti.
3.
Ça¤.
4.
Belli bir etkinlik için be-
lirlenen dönem, zaman:
hasat vakti.
5.
Zaman belirten sözcüklerde “iken” an-
lam› tafl›r:
sabah vakti.
6.
“Etti¤i, ede-
ce¤i” biçimindeki ortaçlardan sonra ge-
tirilerek zaman belirteçleri yap›l›r:
Öfke-
lendi¤i vakit yüzü k›pk›rm›z› olur.
635
V
Emel-Zuhal Sözlük-Harfler 21/07/2010 20:59 Page 635
