maya bafllad›. Yang›n gittikçe art›yordu. Art›k geminin kurtulmas› için
hiçbir umut kalmam›fl gibiydi. Fakat Atlantik’te, bütün gemilerin izledi¤i
rota üzerinde bulundu¤umuzdan, er geç birine rastlamam›z olanakl›y-
d›. Bu yüzden, yolu de¤ifltirmeden yard›m gelmesini beklemeye karar
verildi.
Ertesi sabah, Kaptan ve birkaç arkadafl›n› gemide göremedik.
Herhâlde, gece kimseye duyurmadan filikalardan biriyle bu cehennem
gemisinden kaçm›fllard›.
Mr. Bell’le bir kenarda durmufl bekliyorduk; Flint yan›m›za geldi.
– Bari birkaç sal yapmaya çal›flsak. Yolculardan yard›m eden de
bulunur.
– Evet, hakl›s›n, bir fleyler yapmal›y›z, diyerek Mr. Bell onu onay-
lad›.
Bir süre sonra, iki büyükçe sal yapm›flt›k bile. Mr. Bell, bize yard›m
eden göçmenlere:
– Bak›n, dedi. Gemimiz, öteki gemilerin yolu üstünde bulunuyor.
Her an yard›m gelmesi olas›l›¤› var. Sallara binip aç›l›rsak sonumuz da-
ha feci olur. Onun için, bunlar› haz›r bir hâlde tutup son dakikaya kadar
bekleyelim.
Buna karfl›n o gece, k›rk elli kadar göçmenin sallardan birine do-
luflup denize aç›ld›¤›n› gördük. Kendilerinden bir daha haber alamad›k.
O gece, bir öncekinden çok daha kötü geçti. Atefl gittikçe geniflli-
yordu. Suyu boflu bofluna harcad›¤›m›zdan, çevremizde, su isteyen
sesler yükselmeye bafllam›flt›. Ama bu, boflunayd›...
Biraz uyuyabilmek için, yere uzand›¤›mda, güvertedeki tahtalar›n
iyice ›s›nd›¤›n› fark ettim. Alevler her an bütün gemiyi sarabilirdi.
Sonunda gün ›fl›d›. Bütün gözler, bir gemi görebilmek umuduyla uf-
ku kolluyordu. Yolcular›n üstüne derin bir sessizlik çökmüfltü. Atefli sön-
dürme umudu tamamen kayboldu¤undan, bu iflle u¤raflm›yorduk bile.
Ö¤lene do¤ru Flint yan›ma yaklaflt›.
– Tayfalar ve göçmenler aras›ndan otuz kifli salla aç›lmaya karar
verdik, dedi. Görevini terk etmen için seni zorlamak istemem; ama ca-
n›n› kurtarmak da bir insan›n görevidir. Sen de bizimle gelir misin?
45
