yetmiflti. Bob, bir daha hiç yinelemeye gerek görmedi.
Herbert, Bob’›n bir dedi¤ini iki etmemeye çal›fl›yordu.
Kendisini sevdi¤ini her hareketiyle belli eden, tatl› sesle konu-
flan; kula¤›n›, boynunu okflayan bu adam› hoflnut etmek için
ç›rp›n›p duruyordu. Onun dediklerini yapmaktan mutluluk du-
yuyordu Herbert. Sevgi; her fleyin temeli, özü, kayna¤› de¤il
midir?
Bob’la karfl›laflmadan önce; “evet, hay›r, otur, kalk” gibi
sözleri çok iyi anl›yordu Herbert. Bu sözlere göre isteneni he-
men yap›yordu. Bob, onun sözcük da¤arc›¤›n› zenginlefltir-
meye bafllam›flt›: “Yata¤›na git, yat. Yata¤›n›n alt›na gir, ayak-
kab›m›n tekini getir, ayakkab›lar›m› getir...” Bob, çok u¤rafl-
madan çeflitli fleyler ö¤retmiflti Herbert’a. Herbert, bir dizini
k›rarak dua eder gibi duruyor; bafl›nda flapkas›yla oturup pi-
posunu tüttürüyor; bir gaz bidonu gibi yönünü flafl›rmadan,
yerde f›r›l f›r›l yuvarlan›yordu.
Sonraki derslerde neye izin verildi¤ini, neyin yasak oldu-
¤unu ö¤renmeye çal›flt›. Bob, nefis kokulu bir et parças›n› ya
da kocaman bir peynir dilimini Herbert’›n önüne koyuyor ve
“Bu senin de¤il, sen bunu yiyemezsin.” diyordu. Bafl›n› çevi-
riyordu Herbert, bir daha da ne ete, ne peynire bak›yordu.
Sonra Bob, “Yiyebilirsin.” diyordu. O zaman da Herbert ars›z-
l›k etmeden terbiyeli ve sakin, önünde duran› yiyordu. Bazen
Bob, Herbert’›n önüne yiyece¤ini koyuyor ve “Yiyemezsin!”
diyerek d›flar› ç›k›yordu. Gündelik ifllerini bitirip kamaras›na
27
