283
        
        
          
            Demiryollar›
          
        
        
          Tafl›tlar›n, demir raylar üstünde çal›flma-
        
        
          s›yla oluflturulan ulafl›m yolu. Türki-
        
        
          ye’de ilk demiryolu 1845’te ‹stanbul Fe-
        
        
          nerbahçe’de ‹ngilizler taraf›ndan döflen-
        
        
          di. Cumhuriyet dönemine kadar Türki-
        
        
          ye’de demiryollar›, millî amaçlardan
        
        
          çok, yabanc›lar›n ç›karlar›na göre ve ya-
        
        
          banc› sermayeyle yap›ld›. Cumhuriyet
        
        
          dönemi bafl›nda mevcut demiryolu
        
        
          uzunlu¤u 3.660 km kadar olup bunun
        
        
          2.282 km’lik bölümü devletin elindeydi.
        
        
          Bafll›ca hatlar Haydarpafla-Ankara, Es-
        
        
          kiflehir-Konya, Konya-Yenice, Yenice-
        
        
          Nusaybin, Sirkeci-Edirne, ‹zmir-Kasaba
        
        
          aras›ndayd›. Uzun savafllar›n etkisiyle
        
        
          bu demiryollar›n›n büyük bir bölümü
        
        
          pek bak›ms›z, hatta yer yer hasar gör-
        
        
          müfl durumdayd›. Bu hatlarda onar›ma
        
        
          muhtaç 100 kadar lokomotif ile 1.300
        
        
          kadar da harap vagon vard›. Savafl s›ra-
        
        
          s›nda Ruslar taraf›ndan iflgal edilen
        
        
          Kars, Erzurum, Mufl gibi Do¤u Anado-
        
        
          lu kentlerini Rusya’ya ba¤layan demir-
        
        
          yollar›, Ruslar›n bozgunundan sonra
        
        
          Türklerin eline geçti.
        
        
          Devletin elindeki demiryollar›n›n büyük
        
        
          bölümü bu hatlard›. %67,5’i Alman,
        
        
          %19.8’i Frans›z, %12’si ‹ngiliz yap›m›
        
        
          olan demiryollar›, Anadolu’nun merkezi
        
        
          Ankara’da bitiyordu. Anadolu’nun ku-
        
        
          zeyini güneye ba¤layan hiçbir demiryo-
        
        
          lu hatt› yoktu. Ayn› flekilde do¤u ile
        
        
          merkez aras›nda da büyük bir kopukluk
        
        
          bulunuyordu. Ayr›ca hemen bütün ray-
        
        
          lar, istasyonlar ve köprülerin de onar›l-
        
        
          mas›, yenilenmesi gerekiyordu. Cumhu-
        
        
          riyet’in ilân›yla birlikte “millî demiryo-
        
        
          lu” ilkesi benimsenerek 24 May›s 1924
        
        
          tarih ve 506 say›l› kanunla, ço¤u yaban-
        
        
          c› flirketlerin elindeki demiryollar›n›n
        
        
          sat›n al›nmas›na baflland›. 1927’de de-
        
        
          miryollar›n›n onar›m, bak›m ve yöneti-
        
        
          miyle u¤raflmak üzere Devlet Demiryol-
        
        
          lar› ve Limanlar› ‹dare-i Umumiyesi ku-
        
        
          ruldu. Bu kurulufl, Devlet Demiryollar›
        
        
          Genel Müdürlü¤ü’nün nüvesini olufltur-
        
        
          du. 1923’ten 1927’ye kadar olan sürede
        
        
          devlet taraf›ndan iflletilen demiryollar›-
        
        
          n›n uzunlu¤u hemen hemen sabit kalm›fl
        
        
          (1872 km), ancak ikinci safhada h›zl› bir
        
        
          art›fl gösterebilmifltir. 1928’de 2.215
        
        
          km’yi bulan rakam, 1929’da 2.359,
        
        
          1930’da 2.613, 1931’de 2.968, 1932’de
        
        
          
            Demiryollar›
          
        
        
          
            Samsun-Sivas Hatt› üzerindeki Zile Tren ‹stasyonu’nun aç›l›fl›yla ilgili törenden bir görünüm (23 A¤ustos 1928).
          
        
        
          
            ‹lk Geçen Tren’i Seyreden Köylüler. Tablo: Bedri Rahmi Eyubo¤lu