467
mahkeme daha aç›ld›. Cumhuriyet döne-
minde kurulan ‹stiklâl Mahkemeleri’nde
Ali (Çetinkaya), K›l›ç Ali, Necip Ali
(Küçüka), Ali (Z›rh), Ali Saip (Ursavafl),
Asaf (Hakkâri), Avni (Do¤an), Cevdet
(‹zrap), Hacim Muhiddin (Çar›kl›), ‹bra-
him (Tolon), ‹hsan (Eryavuz), Lütfi Mü-
fit (Özdefl), Mazhar Müfit (Kansu), Re-
fik (Koraltan), Reflit Galip, Vas›f (Ç›nar)
görev yapt›lar. Atatürk Devrimlerinin
uygulanmas› s›ras›nda görev yapan bu
mahkemelerde isyanlarla ilgili olarak
dolayl› yoldan k›flk›rt›c›l›k yapt›klar› ne-
deniyle baz› gazeteciler, kapat›lan Ay-
d›nl›k ve Orak Çekiç yazarlar›, Gazi
Mustafa Kemal Pafla’ya suikast giriflimi
san›klar›, fieyh Said Ayaklanmas›’na ka-
t›lanlar ve teflvikçileri, Terakkiperver
Cumhuriyet F›rkas› kurucular› yarg›lan-
d›. 7 Mart 1927’de kald›r›ld›.
‹stiklâl Marfl›
Türkiye Cumhuriyeti’nin ulusal marfl›.
Sözleri Mehmed Âkif Ersoy’un, bestesi
Osman Zeki Üngör’ündür. 12 Mart
1921’de TBMM taraf›ndan kabul edildi.
Kurtulufl Savafl›’n›n en heyecanl› günle-
rinde toplumu bir araya getirici ve ortak
duygular›n› canland›r›c› bir ulusal marfl
için Maarif Vekâletince 1921’de bir
güfte yar›flmas› düzenlendi. Bu yar›flma-
ya 724 fliir kat›ld›ysa da hiçbiri be¤enil-
medi. Kazanan güfteye para ödülü kon-
du¤undan yar›flmaya kat›lmayan Meh-
‹stiklâl Marfl›
‹ST‹KLÂL MARfiI
-Kahraman Ordumuza-
Korkma, sönmez bu flafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin y›ld›z›d›r, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.
Çatma, kurban olay›m, çehreni ey nazl› hilâl!
Kahraman ›rk›ma bir gül; ne bu fliddet, bu celâl?
Sana olmaz dökülen kanlar›m›z sonra helâl;
Hakk›d›r, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl!
Ben ezelden beridir hür yaflad›m, hür yaflar›m.
Hangi ç›lg›n bana zincir vuracakm›fl? fiaflar›m!
Kükremifl sel gibiyim; bendimi çi¤ner, aflar›m;
Y›rtar›m da¤lar›, enginlere s›¤mam taflar›m.
Garb›n âfâk›n› sarm›flsa çelik z›rhl› duvar;
Benim iman dolu gö¤süm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nas›l böyle bir iman› bo¤ar,
“Medeniyet!” dedi¤in tek difli kalm›fl canavar?
Arkadafl! Yurduma alçaklar› u¤ratma, sak›n;
Siper et gövdeni, dursun bu hayâs›zca ak›n.
Do¤acakt›r sana va’detti¤i günler Hakk’›n...
Kim bilir, belki yar›n, belki yar›ndan da yak›n.
Bast›¤›n yerleri “toprak!” diyerek geçme, tan›!
Düflün alt›ndaki binlerce kefensiz yatan›.
Sen flehit o¤lusun, incitme, yaz›kt›r, atan›;
Verme, dünyalar› alsan da, bu cennet vatan›.
Kim bu cennet vatan›n u¤runa olmaz ki fedâ?
fiühedâ f›flk›racak, topra¤› s›ksan, flühedâ!
Cân›, cânân›, bütün var›m› als›n da Hudâ,
Etmesin tek vatan›mdan beni dünyada cüdâ.
Rûhumun senden ‹lâhî fludur ancak emeli:
De¤mesin mabedimin gö¤süne nâmahrem eli;
Bu ezanlar -ki flahadetleri dinin temeli-
Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli.
O zaman vecd ile bin secde eder -varsa- tafl›m;
Her cerîhamdan, ‹lâhî, boflan›p kanl› yafl›m,
F›flk›r›r rûh-› mücerred gibi yerden na’fl›m!
O zaman yükselerek arfla de¤er, belki bafl›m.
Dalgalan sen de flafaklar gibi ey flanl› hilâl!
Olsun art›k dökülen kanlar›m›n hepsi helâl.
Ebediyyen sana yok, ›rk›ma yok izmihlâl;
Hakk›d›r, hür yaflam›fl, bayra¤›m›n hürriyet;
Hakk›d›r, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl.
Ali R›fat Ça¤atay’›n besteledi¤i ‹stiklâl Mar-
fl› kitap盤›n›n kapa¤›.
Harf Devrimi öncesi bast›r›lan “‹stiklâl Marfl›” broflürünün kapa¤› (solda)
ve ayn› broflürün son sayfas›nda yer alan, o y›llarda Türk alfabesi henüz
haz›rlanmad›¤›ndan Frans›z alfabesiyle yaz›lm›fl “‹stiklâl Marfl›” dizeleri.
Tablo: fievket Da¤
