mak:
“Ah alan onmaz.”
-Atasözü.
ah et-
mek 1)
yak›nmak, iç çekmek:
Sen de
sürekli ah edip duruyorsun.
2)
ilenmek.
ahali
ç. a. (aha:li) Ar.
1.
Ayn› ülkede, kent-
te, kasabada, semtte ya da köyde otu-
ranlar›n tümü:
Bu kasaban›n ahalisi çok
hoflgörülüdür.
2.
Bir nedenle bir yerde
toplanan kalabal›k, halk.
ahbap, -b›
ç. a. (ahba:p) Ar.
1.
Sevilip sa-
y›lan ve kendisiyle s›cak iliflki kurulan
kifli, dost, arkadafl:
Geçen gün eski bir
ahbab›mla karfl›laflt›m.
2.
Seslenme sö-
zü olarak da kullan›l›r:
Hey ahbap!
ahbapl›k -¤›
a.
Ahbap olma durumu.
ah-
bapl›k etmek
biriyle dostluk, arkadafll›k
kurmak; dostça konuflmak:
S›ra bekler-
ken han›mefendiyle ahbapl›k ettik.
ahdetmek
(-e) (a’hdetmek) Ar.+T.
1.
Bir
fleyi yapmaya kendi kendine söz ver-
mek:
Bu ifli baflarmaya ahdettim.
2.
Ye-
min etmek.
ahenk, -gi
a. (a:henk) Far.
1.
Uyum:
Or-
kestran›n ses ahengi mükemmeldi.
2.
mec.
Uyuflma, anlaflma.
aheste
ön a. (a:heste) Far.
Yavafl, a¤›r, sa-
kin, durgun.
ah›r
a. Far.
Evcil büyükbafl hayvanlar›n ba-
r›nd›¤› kapal› yer.
Ahi
öz. a. (ahi:) Ar.
Ahilik oca¤›ndan olan
kimse.
Ahilik, -¤i
öz. a.
Eskiden Anadolu’da esnaf,
zanaatç› ve çiftçilerin oluflturdu¤u kuru-
lufl.
ahize
a. (a:hize) Ar. fiz.
Elektrik ak›m›n›
baflka bir kuvvete döndüren alet, almaç:
Ahize, elektrik sinyallerini sese dönüfl-
türür, biz de duyar›z.
ahlak
ç. a. (k kal›n okunur) Ar.
1.
Bir top-
lumda kiflilerin benimsedikleri ve uy-
mak zorunda olduklar› davran›fl kuralla-
r›n›n tümü:
Her toplumun kendine özgü
bir ahlak anlay›fl› vard›r.
2.
Kiflinin iyi ni-
teliklerini, olumlu yanlar›n› belirten dav-
ran›fllar›n tümü:
Temiz bir yüzü var,
ama ahlak›n› bilemem.
ahlak bilimi
a. topb.
Hangi davran›fl›n
do¤ru, hangi davran›fl›n yanl›fl oldu¤u-
nu inceleyen; insan›n di¤er insanlarla
ve toplumla iliflkilerini nas›l yönlendir-
mesi gerekti¤ini irdeleyen; toplumda
benimsenmifl düflünce, davran›fl ve ya-
flama biçimleri ile gelenek ve görenek-
lere uygun davran›fl yasas› gelifltiren bi-
lim; töre bilimi; etik.
ahlaks›z
a
1.
Ahlak kurallar›na ayk›r› olan:
Ahlaks›z bir tutum içinde olmamal›s›n›z.
2.
mec.
Dürüst olmayan, namuslu dav-
ranmayan, terbiyesiz:
Ahlaks›z bir insan
o, bana kaz›k atmak istedi.
ahlat
a. Yun. bitb.
1.
Gülgillerden, yaban
armudu.
2.
Bu a¤ac›n armuda benze-
yen ve olgunlaflt›ktan sonra yenebilen
meyvesi.
ahmak, -¤›
ön a. Ar.
Akl›n› kullanmas›n›
bilmeyen, budala, aptal, bön, enayi:
Be-
ni ahmak bir insan m› sand›n?
ahmakl›k, -¤›
a.
Ahmak olma durumu, an-
lay›fls›zl›k, budalal›k, aptall›k:
Oraya gi-
dersen, ahmakl›k edersin.
ahret
a. Ar.
‹slam inanc›na göre insan›n öl-
dükten sonra gidece¤i, daha sonra diri-
lip Tanr›’ya hesap verece¤i ve sonsuza
dek yaflayaca¤› yer; öbür dünya.
ahflap, -b›
ön a. Ar.
A¤açtan, tahtadan ya-
p›lm›fl olan:
Odalarda hep ahflap mobil-
yalar vard›.
ahtapot
a. Yun. hayb.
Kafadan bacakl›lar-
dan, dokunaçlar› olan, küçük deniz hay-
vanlar›yla beslenen bir mürekkep bal›¤›
türü.
ahu
a. Far.
1.
Ceylan.
2.
mec.
Güzel, ince
ve zarif kad›n:
ahududu
a. bitb.
1.
Gülgillerden, çal› biçi-
minde bir bitki.
2.
Bu bitkinin k›rm›z›
renkli, hofl kokulu meyvesi; a¤aç çile¤i.
aidat
ç. a. (a:ida:t)
Ödenti, gelirler.
aile
a (a:ile) Ar.
1.
Anne, baba ve çocukla-
r›n oluflturdu¤u en küçük toplum biri-
mi:
Yoksul bir aileydi.
2.
Ayn› soydan
gelen kuflaklar zinciri:
Yüzy›llar önce
ahali
aile
28
Emel-Zuhal Sözlük-Harfler 21/07/2010 20:58 Page 28
