sözler geliyordu. Kaptan s›k›lm›flt›.
– Baylar, dedi, üstüme bafl›ma bak›n, bir de flurada yatan
zavall› kedime. Haks›z m›y›m?
Kaptandan emir alan tayfa, Herbert’a do¤ru yaklafl›yordu.
Bob, ona öfke dolu bir bak›fl f›rlatt›.
– Haydi, dedi kaptan. Ne bak›p duruyorsun? Söyledi¤imi
yapsana...
O s›rada, kalabal›¤›n aras›ndan biri ilerleyip öne ç›kt›.
– Bir dakika beyler, diyen bir ses duyuldu.
Bu, adan›n en zengin çiftçisiydi...
– Olup biteni gördüm. Köpe¤in suçu yok, önce kedi sald›r-
d›. Kedi kendini alamay›p iki kez sald›rd›. Köpek de ondan
sonra kendini korumaya giriflti. Kedi, hayvan›n her yan›n› t›r-
malad›. Sonra köpekler sald›rd›. Kaptan, siz de köpe¤e sal-
d›rd›n›z. O s›rada, eli süpürgeli tayfa yetiflti. fiimdi de haks›z
olarak zavall› köpe¤i denize att›rmak istiyorsunuz... Siz köpe-
¤e birkaç okkal› tekme de yap›flt›rd›n›z... Bunu her hâlde in-
kâr etmezsiniz.
Kaptan Arthur bir temiz mendil daha ç›kard›. Ellerini, ka-
nayan omzunu sildi. Kalabal›¤a dönerek omzunu ve y›rt›lan
pantolonunu gösterdi. Sonra homurdan›r gibi bir sesle:
– Köpeklere tekme atmak ne zamandan beri yasak oldu?
dedi. Pekâlâ, sizin dedi¤iniz olsun. Kamarot, befl dakikaya
kadar bu köpek benimle anlafl›rsa gemide kalabilir... Yaln›z
senin bana bir pantolon borcun var...
36
