– Pureson, buraya gel, dedi Bob.
Herbert hemen yerinden kalk›p sevinçle z›playarak efen-
disinin yan›na gitti.
– Otur!
Herbert e¤itimli bir köpekten beklendi¤i gibi, efendisinin
sözünü dinledi. Onun ayaklar›n›n dibine çöktü.
Hiddetten nefesi kesilen kaptan bo¤uk bir sesle:
– Bu köpek senin mi kamarot? dedi.
– Evet kaptan›m, benim köpe¤im. Ne var, size bir fley mi
yapt›?
– Bir fley mi yapt›?
Kaptan daha çok hiddetlenmiflti, sesi büsbütün k›s›ld›.
Bir fley söyleyecek hâli kalmam›flt›, sesi ç›km›yordu. ‹fla-
retlerle anlatmaya çal›flt›. Y›rt›lan pantolonunu, bir köflede in-
leyen kediyi ve her taraflar›ndan kan s›zan köpeklerini göste-
riyordu.
– Çok üzgünüm say›n kaptan›m, çok üzgünüm, dedi Bob.
– Üzülmek bofl fley, diye söylendi kaptan. Tayfa, çabuk bu
köpe¤i denize at›n.
Tayfa çekimserdi.
– Köpe¤i atmak m› kaptan? Denize mi?...
Bob’›n yüzü solmufltu. Âdeta nefesini tutuyordu.
– Köpe¤i denize mi att›r›yorsunuz kaptan, dedi. Bu hayva-
n›n flimdiye kadar kimseye zarar verdi¤i görülmemifltir. Bu
olanlar›n nedenini bir türlü anlayam›yorum. Her hâlde onu
34
