Bob’›n gözleri parlam›flt›, çok sevinçliydi.
– Siz hiç merak etmeyin kaptan; bu köpe¤i eminim ben-
den çok seveceksiniz. Size kedinizin karfl›l›¤›nda, onun kadar
güzel bir baflka ‹ran kedisi bulup hediye edece¤im, söz... Pu-
reson, gel bakay›m... Bizim kaptan›m›z çok iyi bir insand›r.
Gel, onunla flöyle bir merhabalafl bakal›m...
Herbert, söylenenleri dinliyordu. Biraz önceki korkunç
kavgan›n an›s›n› unutturmaya çal›fl›r gibi bir hâli vard›. Kedi-
nin t›rm›k yerleri s›zl›yor, köpeklerin ›s›rd›¤› bacaklar› zonklu-
yor, hele kaptan›n att›¤› tekmelerin gücünü hâlâ bütün flidde-
tiyle duyumsuyordu. Ama efendisinin sözünü dinlemek, onun
için her fleyden daha önemliydi. Yatt›¤› yerden kalkarak iler-
ledi. Fakat kaptan›n pantolonunun kokusunu al›nca, yine tüy-
leri dikildi. Karars›zd› Herbert...
Bob:
– Kaptan, köpe¤i okflay›n, dedi.
Kaptan Arthur, asl›nda yufka yürekli bir insand›. Hiçbir fley
olmam›fl gibi yavaflça elini Herbert’›n bafl›na koydu, kulakla-
r›n› okflad›, s›rt›n› birkaç kez okflad›.
Kuflkusuz, uslu ve terbiyeliydi Herbert. Düflman›n›n ken-
disiyle bar›fl›p dost olmak istedi¤ini anl›yordu. Kin gütmekle
hiçbir fley kazan›lmayaca¤›n› bilirdi Herbert. Kaptan›n dostlu-
¤unu kabul etti. Kuyru¤unu sallad›, sevgi dolu gözlerle kapta-
na bakt› ve bafl›n› okflayan eli hafifçe yalad›.
Herbert, gemideki herkesin sevgilisi olmufltu. Art›k, bütün
37
