gün Ozara’yla kamarada saklan›p oturmas›na gerek yoktu.
Serbestçe güvertede geziniyordu. Ozara’yla müzik derslerine
devam ediyordu. Ozara daha çalg›s›n› a¤z›na götürürken,
Herbert flark›s›na bafll›yordu. Garip bir ulumayd› bu flark›.
Ozara da, bir süre sonra çald›¤› melodiyi Herbert’›n flark›s›na
uydurmaya bafllad›.
Herbert, bu müzik derslerini asl›nda hiç sevmiyordu. Oza-
ra’n›n emri alt›nda olmaktan hofllanm›yordu. Nihayet bir gün
Bob, Herbert’›n flark› söyledi¤ini fark etti. Ozara’n›n yerini ar-
t›k Bob alm›flt›. Herbert’›n sevincine diyecek yoktu. Bob, bir
gün eflyalar›n› altüst ederek armonikas›n› aray›p buldu. Bir
süre sonra Bob, müziksiz flark› söylemeyi ö¤retti Herbert’a.
Bob, önce derin bir iç çekifl gibi uzun bir aahh... çekiyor, son-
ra eski birkaç flark›n›n melodisini m›r›ldan›yordu. Herbert da
hemen flark›s›na bafll›yordu. Bazen onlar›n çevresine yolcu-
lar toplanarak, bu kamarot-köpek ikilisinin konserini dinliyor-
lard›. Zaman zaman bu konsere yolcular da efllik ediyor, bi-
tince de bir alk›flt›r kopuyordu. Herbert, Bob’› hiç yaln›z b›rak-
maz olmufltu.
Yolculu¤un sonuna yaklaflt›¤› bir gün; Bob, Herbert’a flun-
lar› söyledi:
– Sevgili köpek, beni dinle... Seni bir akflam deniz k›y›s›n-
da gezerken çal›p gemiye getirdim. ‹lk bak›flta senin de¤erli bir
hayvan oldu¤unu anlam›flt›m... Niyetim, seni ilk durdu¤umuz
limanda elli dolara satmakt›... Eh, elli dolar az para say›lmaz.
38
