onu güvertenin arka taraf›na götürdüler. Biraz sonra yine
gelecekler ve Bob’la karfl›laflacaklard›.
Herbert, efendisinin yan›ndan geçerken hiç bakmad›, kuy-
ru¤u bile oynam›yordu. Bob onlara do¤ru yürüdü.
– Bu köpek kimin? diye sordu.
Mühendis yan›t verdi.
– Bilmiyoruz, kaybolmufl bir hayvan. Zaten, biz de sahibi-
ni ar›yoruz.
– Benim de¤il, dedi Bob. Acaba onu bana satar m›s›n›z?
Is›r›r m›?
Bob, Herbert’› okflamak için elini uzat›rken hayvan h›rla-
yarak difllerini ç›kard›.
– Korkmay›n, dedi çiftçi, h›rlar ama bir fley yapmaz.
Bob, yine elini uzatmak istedi, ama geri çekmeye zor ye-
tiflti. Herbert adamlar›n elinden kurtulup Bob’›n üstüne atla-
mak için âdeta sab›rs›zlan›yordu.
– Pis köpek, dedi Bob, götürün, cehenneme kadar yolu
var. Bedava verseler almam mendeburu...
Sonra belli belirsiz bir dudak hareketi yapt›.
Herbert, sevinçle efendisine kofltu.
Bob da çok memnundu.
– ‹ngiltere’deki h›rs›zlar köpeklerini böyle yetifltirirler, dedi.
Bu onlar›n polise karfl› ald›klar› bir önlemdir. Köpek, polislerin
yan›nda sahibini tan›mazl›ktan gelir. Görüyorsunuz, Pureson
da hemen ö¤rendi.
41
