Seyredenler alk›fllad›lar Herbert’›. Bob’un koltuklar› kaba-
r›yordu. Konuflmas›na devam etti:
– Köpe¤im bütün eflyalar›n adlar›n› bilir. Kamaram›n kap›-
s›n› aç›k b›rak›r›m. Sonra Pureson’a, bana içeriden getirme-
sini istedi¤im fleyin ad›n› söylerim: ayakkab›, terlik, tütün ko-
kusu. Tane tane söylemem yeter. Bir koflu gider, getirir. ‹ster-
seniz sizleri inand›rmak için bir deneyelim.
O s›rada Kaptan Arthur da gelmiflti.
– Terli¤i getir, dedi.
– Tekini mi yoksa çiftini mi? diye sordu Bob.
– Çiftini.
– Pureson, buraya gel. Git bana içeriden iki terli¤imi getir.
Herbert kulaklar›n› dikmiflti.
– ‹ki terlik, diye Bob yineledi. Haydi kofl.
Herbert h›zla gözden kayboldu. O kadar acele ediyordu
ki, giderken karn› âdeta yerde sürünüyordu.
Bir dakika sonra, a¤z›nda Bob’›n terlikleriyle geri döndü.
Getirip Bob’›n ayaklar›n›n dibine b›rakt›.
Bob’›n gö¤sü kabarm›flt›:
– Size kaç kere söyledim. Bu hayvan›n bir tek konuflmas›
eksik. Böyle köpe¤e her zaman rastlanmaz. Tabi onu birisin-
den çald›m. Bu kadar de¤erli bir köpe¤i yüz kere de çalar›m.
* * *
42
